Η πρώτη συνεδρίαση του Διαδικτυακού Φόρουμ έγινε στις 29 Απριλίου 2021 οργανωμένη από την Καζαμπλάνκα με οργανωτές το Αραβικό Εθνικό Συνέδριο και το Αραβικό Διεθνές Φόρουμ για Επικοινωνία και Αλληλεγγύη σε συνέχεια της προπαρασκευαστικής Συνάντησης ενάντια στην πολιορκία της Συρίας, που είχε αποτελέσει προϊόν συνεργασίας Αραβικών συνδιασκέψεων, ομοσπονδιών και θεσμών στη Βυρηττό την 1η Ιουνίου 2019. Από την Ελλάδα μίλησαν ο καθηγητής Βαγγέλης Πεισίας, Διεθνής Συντονιστής του εγχειρήματος «Ένα καράβι για τη Γάζα», ο Κώστας Ήσυχος, πρ. αν. υπουργός Άμυνας, ο νομικός Γιάννης Ραχιώτης και η Νάντια Βαλαβάνη. Ακολουθεί η τοποθέτηση στη δεύτερη συνεδρίαση του Φόρουμ της Νάντιας Βαλαβάνη, στ’ αγγλικά και στα ελληνικά.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΘΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΝΑ ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ
Το παραπάνω μήνυμα θα έπρεπε να προταχθεί σε όλες τις συσκέψεις κυβερνητικών υπηρεσιών παγκόσμια, και πριν απ’ όλα της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, που βρίσκονται καθηλωμένες στην κινούμενη άμμο πολέμων που συνεχίζονται στο διηνεκές (the forever wars).
O Ράμσεϋ Κλαρκ, πρ. Γενικός Εισαγγελέας (υπουργός Δικαιοσύνης) των ΗΠΑ και διεθνής ακτιβιστής, ήταν ανάμεσα στους πρώτους που φώτισαν τι είναι στην πραγματικότητα οι κυρώσεις όπως αυτές ενάντια στη Συρία, μια χώρα που οι ΗΠΑ έχουν εντάξει στην κατηγορία «Κράτος-σπόνσορας της τρομοκρατίας» από το 1979: Όπλο μαζικής καταστροφής ενάντια σε κάθε κράτος, στο οποίο απευθύνονται, από την Κούβα μέχρι τη Βενεζουέλα και το Ιράν ή, στην περίπτωση που συζητούμε, σε βάρος της Συρίας. Όχι μια εναλλακτική στον πόλεμο, αλλά η πρώτη φάση του πολέμου.
Καθώς η στρατηγική εξολόθρευσης των αντιπάλων των ΗΠΑ μέσω οικονομικών κυρώσεων, αλλαγής καθεστώτος, δημιουργίας νέων κρατών, στοχευμένων δολοφονιών, κτυπημάτων με ντρόουν και άλλων εφαρμογών της ισχύος των ΗΠΑ έχει αποτύχει όχι μόνο στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά παγκόσμια, η θέσπιση του λεγόμενου «Νόμου του Καίσαρα για την Προστασία των Σύρων Πολιτών» (“Caesar Syria Civilian Protection Act”) εν μέσω του πρώτου κύματος της πανδημίας τον Ιούνιο του 2020 αυτοαποκαλύφθηκε για ό,τι πράγματι είναι: Ανταλλαγή πελατειακής αλληλουποστήριξης μεταξύ Συριοαμερικανικών ομάδων και της κυβέρνησης Τραμπ, που κλιμάκωσε την επίδραση των οικονομικών κυρώσεων που είχαν επιβληθεί το 2011 στο έδαφος ακόμα παλιότερων κυρώσεων.
Με αποτέλεσμα αυτό που περιγράφει έξι μήνες αργότερα στην Έκθεση της η Ειδική Απεσταλμένη του ΟΗΕ για την Επίδραση Μονομερών Εξαναγκαστικών Μέσων: Ο «Νόμος του Καίσαρα» περιλαμβάνει την ευρύτερη γκάμα αμερικανικών οικονομικών κυρώσεων που εφαρμόστηκε ποτέ ενάντια στη Συρία, καθώς στοχοποιεί όχι μόνο τις συγκεκριμένες Ρωσικές και Ιρανικές οντότητες και προσωπικότητες, οι οποίες κατονομάζονται αναλυτικά στο συγκεκριμένο νόμο, αλλά επίσης οποιονδήποτε ξένο επιχειρήσει να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας. Σε αυτούς τους «ξένους» συμπεριλαμβάνονται τόσο εταιρίες που βοηθούν στην ανοικοδόμηση των υποδομών που καταστράφηκαν στον πόλεμο όσο και διαχειριστές ανθρωπιστικής βοήθειας παρεμποδίζοντας την πρόσβαση σε ζωτική βοήθεια ακόμα κι εν μέσω πανδημίας.
Καθώς στόχος του «νόμου του Καίσαρα» σύμφωνα με ό,τι διακηρύσσεται στο ίδιο το κείμενο του είναι η προστασία του Συριακού λαού, βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό το συμπέρασμα της Ειδικής Απεσταλμένης του ΟΗΕ ότι «πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων του Συριακού λαού για οίκηση, υγεία και επαρκές επίπεδο ζωής και ανάπτυξης... Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν πρέπει να θέτει εμπόδια στην ανοικοδόμηση των νοσοκομείων, καθώς η έλλειψη ιατρικής φροντίδας απειλεί το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή ολόκληρου του πληθυσμού».
Κι όλα αυτά αφού το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων στην Έκθεση του της 12ης Ιουνίου 2020 προειδοποιούσε ήδη για την επίδραση των προηγούμενων από το «Νόμο του Καίσαρα» κυρώσεων, που είχαν επιβληθεί μέσω Εκτελεστικών Εντολών με στόχο την διακοπή της ροής δημοσίων εσόδων στη Συρία απαγορεύοντας τις εξαγωγές πετρελαίου, φυσικού αερίου και πετροχημικών προϊόντων από μεριάς της Συριακής κυβέρνησης: «Πιθανότατα την πόρτα της Συρίας χτυπάει όχι η πείνα, αλλά ο λιμός.»
Δεν ξεχνούμε το 1 εκατ. ανθρώπους, οι μισοί απ’ αυτούς παιδιά, που πέθαναν στο Ιράκ εξαιτίας των οικονομικών κυρώσεων τη δεκατία πριν την Αμερικανική στρατιωτική εισβολή. Η ΕΕ μπορεί να χαρακτηρίζει την κατάσταση στη Συρία ως «τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή παγκόσμια χωρίς κάτι ανάλογο στην πρόσφατη ιστορία», ωστόσο ο Γιοσέπ Μπορέλ άφησε να εννοηθεί ότι είναι έτοιμοι ν’ ανανεώσουν και αυτόν τον Ιούνιο τις ετήσια ανανεούμενες «ευρωπαϊκές» κυρώσεις ενάντια στη Συρία.
Δεν ξεχνούμε το 1 εκατ. πρόσφυγες, οι περισσότεροι απ’ αυτούς Σύριοι, που διέσχισαν την Ελλάδα το 2015 – και εξακολουθούν να εμφανίζονται μέχρι σήμερα στα εδάφη μας.
Είναι αδύνατο να τερματιστεί η προσφυγική κρίση όσο συνεχίζεται η επέμβαση των ΗΠΑ, που διακρατούν μέχρι σήμερα τις απελευθερωμένες από το Ισλαμικό Κράτος πετρελαιοπηγές μακριά απ’ τη Συριακή κυβέρνηση και τον Συριακό λαό, στον οποίο ανήκουν.
Είναι αδύνατο να τερματιστεί η προσφυγική κρίση όσο η Τουρκία συνεχίζει έναν «πόλεμο δια αντιπροσώπων» στο Ιντλίμπ και διεξάγει έναν άμεσο πόλεμο μετά την εισβολή της στη Βόρεια Συρία ενάντια στους Κουρδικούς και Αραβικούς πληθυσμούς της περιοχής.
Ούτε μπορεί να οριστικοποιηθεί η νίκη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος όσο ένα καθεστώς διαρκώς διευρυνόμενων οικονομικών κυρώσεων μπορεί οποιαδήποτε στιγμή ν’ μετατραπεί σε ηχηρό κάλεσμα επιστράτευσης νεαρών ανθρώπων χωρίς ελπίδα για το μέλλον.
Προϋπόθεση για πραγματική προστασία του Συριακού λαού είναι η άρση των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ, έτσι ώστε να μπορέσει να δοθεί ένα τέλος τόσο στον πόλεμο όσο και στην προσφυγική κρίση και μια νέα Συρία, δημοκρατίας και ευημερίας για όλους, να μπορέσει ν’ αναγεννηθεί μέσα από τις σημερινές στάχτες κι ερείπια.
Αθήνα, 6 Μαίου 2021
***
UNLESS LIFTING UP THE ECONOMIC SANCTIONS
THERE WILL BE NO END TO THE FOREVER GOING WARS
This is a message that should be carved into the brainstorming behind all Administrations in the world, and first of all the new US Administration, which is bogged in this kind of quicksand forever wars worldwide.
The late Rumsey Clark, former USA Attorney General and international activist, was among the first to highlight what sanctions like those against Syria, a country which the USA has designated as a State Sponsor of Terrorism since 1979, really are: a weapon of mass destruction against each designated people, from Cuba to Venezuela to Iran, in this instance against the Syrian people; not an alternative to war, but the first phase of the war.
With the strategy of eliminating US opponents via sanctions, regime change, nation-building, targeted killings, drone strikes and other applications of US power having failed not only in the Middle East and the Eastern Mediterranean region but worldwide, the implementation of the so-called “Caesar Syria Civilian Protection Act” in June 2020, amidst the first wave of the Covid-19 pandemic, revealed itself for what it is: An exchange of client-support between Syrian-American Groups and the Tramp Administration escalating the impact of sanctions imposed since 2011 on older ones.
Resulting in what the UN Special Rapporteur on the Impact of Unilateral Coercive Measures stated in her report 6 months later: The Caesar Act contains the most wide-ranging US sanctions ever applied against Syria, as it could target not only Russian and Iranian persons and entities as explicitly named in the Act, but also any foreigner attempting to help in the reconstruction of Syria; including foreign companies helping to rebuild essential infrastructure destroyed during the war, as well as humanitarian operators by impeding access to vital aid even among the pandemic.
As the self-proclaimed aim of the Caesar Act is to protect the Syrian people, I find extremely important the conclusion of the Special Rapporteur that it “roughshod over human rights, including the Syrian people’s rights to housing, health and an adequate standard of living and development… The US Government must not put obstacles in the way of rebuilding of hospitals, because lack of medical care threatens the entire population’s very right to life.”
All these after the World Food Program in its report on June 12th one year ago was already forewarning against the existing Executive Orders cutting off the flow of any revenue towards Syria and specially prohibiting the export of petroleum, gas and petroleum products by the Syrian Government: “Not just hunger, but famine could very well be knocking on Syria’s door.”
We do not forget the 1 million people, half of them children, who died in Iraq because of the sanctions during the decade before the US military invasion. The EU may be calling the Syrian situation “the world’s largest humanitarian disaster with no parallel in recent history”, still as Josep Borrell insinuated, they are ready to renew this June the yearly renewed European sanctions against Syria.
We do not forget the 1 million mostly Syrian refugees crossing Greece in 2015 and still appearing in our land.
There can be no end to the refugee crisis as long as the military intervention by the USA is still going on, currently keeping the liberated-from-the-ISIS oil-fields away from the Syrian Government and the Syrian people, to whom they belong. There can be no end to the refugee crisis as long as Turkey is waging a war by proxy in Idlib and a direct one by invasion in Northern Syria against its Kurdish and Arab population.
Neither can there be any final victory over the Islamic State as long as an ever-increasing-sanctions regime can become at any time a great call for enlistment of young people with no hope for the future.
As a prerequisite for an actual protection of the Syrian people the US and European sanctions against them must be lifted up now, so that war in Syria as well as the refugee crisis can be terminated too and a new Syria, with democracy and prosperity for all, can be reborn out of today’s ashes and ruins.
Athens, 6 May 2021