Η Ανατολή του Παγκόσμιου Νότου, Λαμπρινή Θωμά

Η επίσκεψη του προέδρου του Ιράν, Ιμπραήμ Ραϊσί στις τρεις «χώρες της Αντίστασης» στη Λατινική Αμερική, Βενεζουέλα, Νικαράγουα και Κούβα, δεν αποτέλεσε απλά μια «βόλτα» για την υπογραφή, έστω και σημαντικών ή πολύ σημαντικών, συμφωνιών και δεν αφορούσε μόνο στις ιρανο-λατινοαμερικάνικες σχέσεις. Τα αποτελέσματά της είναι ήδη ορατά και θα γίνουν ακόμη πιο ορατά στο μέλλον.

«Στις ΗΠΑ βλέπετε εξτρεμιστές παντού. Δεν υπάρχουν εξτρεμιστές, αλλά ένας κόσμος που ξυπνάει, λαοί που ορθώνουν το ανάστημά τους. Έχω, λοιπόν, την εντύπωση, κυρ-ιμπεριαλιστή δικτάτορα, πως θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε έναν εφιάλτη. Γιατί όπου και να κοιτάς θα μας βλέπεις να αναδυόμαστε. Εμείς, που εξεγερθήκαμε κατά του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, εμείς που φωνάζουμε για ισότητα, σεβασμό, αυτοδιάθεση των λαών. Λέγε μας εξτρεμιστές, εμείς θα ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στην αυτοκρατορία, απέναντι σε αυτό το κυριαρχικό σου σύστημα». Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες, ΟΗΕ, 2006

Εκλογές Πρύτανη σε Ελλάδα και Βενεζουέλα: αναπόφευκτες συγκρίσεις, Τάκης Πολίτης

Στην παρούσα συγκυρία, όπου σε πολλά ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα γίνονται εκλογές για ανάδειξη Συμβουλίου Διοίκησης και εν συνεχεία Πρύτανη, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι γίνεται αντίστοιχα σε μια χώρα, τη Βενεζουέλα, που υπόκειται σε εμπάργκο από τη Δύση και που συνεχώς κατηγορείται για έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών.

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα ψηφίζουν μόνο τα μέλη ΔΕΠ (όχι και οι συμβασιούχοι διδάσκοντες) για την ανάδειξη 6 συναδέλφων τους ως εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης. Οι 6 στη συνέχεια εκλέγουν τα 5 εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου και τέλος οι 11 εκλέγουν τον Πρύτανη.

To μετέωρο βήμα του ΚΚ Βενεζουέλας στο σημείο χωρίς επιστροφή, Βαγγέλης Γονατάς

Από το 2018 που υπογράφτηκε η «Ενωτική Συμφωνία – Πλαίσιο PSUV – PCV» [1] μέχρι το 2021 (Σχετικά με τη διεθνή εκστρατεία του ΚΚΒ κατά της Μπολιβαριανής κυβέρνησης της Βενεζουέλας) [2] το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCV) φαίνεται να έχει πραγματοποιήσει μία απόλυτη αλλαγή της πολιτικής γραμμής της τελευταίας εικοσαετίας, [3] δηλ. από την εκλογή του Τσάβες και την έναρξη της Μπολιβαριανής Επανάστασης.

Σταθμός σε αυτή την στροφή ήταν οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές (12/2020), όπου διαχωρίστηκε από το Τσαβιστικό Μέτωπο «Polo Patriótico» (στο οποίο συμμετείχε από την ίδρυσή του) και συγκρότησε με άλλα κόμματα και οργανώσεις, την «Alternativa Popular Revolucionaria» (Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική) με την οποία κατέβηκε στις εκλογές και έλαβε 170.352 ψήφους (2,7% ) εκλέγοντας έναν (1) βουλευτή [4].