Όπως φαίνεται από την ιδρυτική της διακήρυξη, η ΠΑΠ θεωρεί ότι οι πόλεμοι που εξελίσσονται ή προετοιμάζονται δεν είναι μεμονωμένες τοπικές υποθέσεις, αλλά μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία θεωρεί ότι πραγματικά ξεκίνησε με το, οργανωμένο από τις ΗΠΑ, πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο την περικύκλωση και τελικά τη διάλυση της Ρωσίας, ενώ από την πλευρά της τελευταίας είναι πόλεμος αυτοάμυνας και προσπάθεια ανακοπής της συστηματικής εξόντωσης των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία.
Για τους πολέμους που οι ΗΠΑ προσπαθούν να προκαλέσουν στην Ταϊβάν και στην Κορεατική χερσόνησο θεωρεί ότι θα είναι για την Κίνα και Β. Κορέα αμυντικοί, ασχέτως ποιος θα ρίξει την πρώτη ντουφεκιά. Θεωρεί ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας των μεγάλων, εκτός δυτικού μπλοκ, χωρών, είναι προς όφελος όλων των λαών, γιατί βοηθάει και τις υπόλοιπες χώρες να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Ότι παρά τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς των ελίτ της Δύσης που υιοθετούνται και από την ευρωπαϊκή αριστερά και από ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα, η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι ιμπεριαλιστικές, δεν ακολουθούν πολιτική υποδούλωσης άλλων λαών μέσω της στρατιωτικής η οικονομικής επέκτασης και η εμβάθυνση της μεταξύ τους συνεργασίας προσφέρει σε όλους δυνατότητες αντίστασης στην παγκόσμια δικτατορία των ΗΠΑ. Τέλος, καλεί τους λαούς σε ενεργητική άρνηση συνεργασίας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και υπονόμευση του πολεμικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ .
Αυτές οι θέσεις είναι λογικό να βρίσκουν απήχηση στα λαϊκά στρώματα του «παγκόσμιου Νότου» που υποφέρουν τα πάνδεινα από τις νεο-αποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ, ενώ ποτέ δεν αντιμετώπισαν τίποτα ανάλογο από κάποια χώρα εκτός δυτικού μπλοκ. Εν δυνάμει μπορεί να βρουν απήχηση και στις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης που η Δύση τις αντιμετώπισε σαν λεία πολέμου και σε διάστημα μιας γενιάς κατέστρεψε την παραγωγική τους βάση, οδήγησε τον πληθυσμό σε μετανάστευση και τις μετέτρεψε σε προκεχωρημένα φυλάκια περικύκλωσης της Ρωσίας.
Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι … ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός». Στο κείμενο που σχολιάζουμε το ΚΚΕ τοποθετείται, με τη μορφή της κριτικής στην ιδρυτική διακήρυξη της ΠΑΠ, στα σημαντικότερα σύγχρονα διεθνή ζητήματα.
Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ ελέγχουν όλα τα διεθνή οικονομικά και εμπορικά δίκτυα. Μέσω του δολαρίου ελέγχουν τις παγκόσμιες συναλλαγές σε ποσοστό πάνω από 50% και μέσω του ευρώ ελέγχουν ακόμη ένα 20%. Είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη που μπορεί να απομυζά μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, απλά εκδίδοντας νόμισμα. Ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της βασικής έρευνας και πρακτικά το σύνολο των κοινωνικών δικτύων και της πολιτιστικής βιομηχανίας.
Μέσω αυτών των μηχανισμών ισχύος επιβάλλει ασφυκτικό πολιτικό και οικονομικό έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, επιβάλλει πολέμους, είτε άμεσα, είτε μέσω πληρεξουσίων, μπορεί να κάνει πραξικοπήματα, να δολοφονεί ηγέτες άλλων χωρών και να απαιτεί να είναι υπεράνω κάθε θεσμού ελέγχου και λογοδοσίας, δηλαδή υπεράνω του διεθνούς δικαίου. Αν αυτό δεν είναι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, τότε απλά ο όρος δεν έχει έννοια.
3) Καταγγέλλει την ΠΑΠ γιατί ισχυρίζεται ότι η ΕΕ , το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα εκπροσωπούν «αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα»!!! Δηλαδή δεν το κάνουν; Η Παγκόσμια Τράπεζα καταστατικά διοικείται από εκπρόσωπο των ΗΠΑ. Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε από τις ΗΠΑ που ελέγχουν το 70% του προϋπολογισμού του και καταστατικά έχει στρατιωτικό διοικητή πάντοτε Αμερικανό. Στο ΔΝΤ οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που έχει δικαίωμα βέτο και μαζί με τους συμμάχους τους έχουν πλειοψηφία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε με παρακίνηση των ΗΠΑ που μεταπολεμικά, ως μόνοι κυρίαρχοι της δυτικής Ευρώπης, ήθελαν να έχουν να κάνουν με ένα μόνο μηχανισμό διοίκησης, κατ’ αντιστοιχίαν του ΝΑΤΟ. Στην ΕΕ τον κεντρικό ρόλο παίζει η Γερμανία, που έχει στο έδαφος της 40.000 Αμερικανούς στρατιώτες και τη μεγαλύτερη παγκοσμίως ξένη στρατιωτική βάση. Πρόσφατο παράδειγμα του βαθμού ελέγχου της ΕΕ από τις ΗΠΑ είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία: Μετά από λίγη γκρίνια όλοι εκτέλεσαν τις εντολές τους και πλήρωσαν αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό.
4) Έκπληκτοι διαβάσαμε να υιοθετεί το ΚΚΕ αρνητική θέση ακόμη και για οικονομικές ή νομισματικές ενώσεις όπως η ALBA και η CELAC που συγκρότησαν οι προοδευτικές χώρες της Λατινικής Αμερική για να αντισταθμίσουν τη βορειοαμερικανική επικυριαρχία στην ήπειρο. Αντίθετα, για τις ενώσεις που δημιούργησαν και ηγούνται οι ΗΠΑ στην ίδια ήπειρο, με στόχο την αστυνόμευση των λαών, όπως ο «Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών» , ξεχνώντας παλαιότερες θέσεις του, τώρα δεν βρήκε λέξη να αρθρώσει. Αυτές είναι μάλλον περίεργες θέσεις για ένα κόμμα που τα μέλη και οι οπαδοί του πιστεύουν ακόμη ότι έχει θέση υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αν βέβαια διαβάσει κανείς τα σκοπίμως χαοτικά σε αυτό το θέμα επίσημα κείμενα του τελευταίου συνεδρίου του, η θέση του κυμαίνεται κάπου μεταξύ «εναντίωσης στο ΝΑΤΟ και ΕΕ» και «αποδέσμευσης», αορίστως , στην… πορεία για το «σοσιαλισμό-κομμουνισμό». Προσπαθεί να τις δικαιολογήσει θεωρητικά με σχοινοτενείς και διαστρεβλωτικές αναφορές στο Λένιν και τελικά καταλήγει σε μια λογική κατασκευή που την ονομάζει «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» και εννοεί με αυτή ότι κάθε καπιταλιστική χώρα είναι ταυτόχρονα και ιμπεριαλιστική. Όμως, όταν ένα γνώρισμα το αποδίδεις σε όλους, δεν χαρακτηρίζει πλέον κανέναν, οπότε λογική κατάληξη είναι ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, τέως αποικιακές μητροπόλεις, δεν διαφέρουν σε τίποτα ουσιώδες από τις υπόλοιπες χώρες, όλες είναι απλά καπιταλιστικές. Έτσι οι ιμπεριαλιστικοί – νεοαποικιοκρατικοί πόλεμοι «αθωώνονται» σαν πόλεμοι μεταξύ «καπιταλιστών ληστών». Όλοι οι πόλεμοι που οργάνωσαν οι Δυτικοί τα τελευταία χρόνια, άμεσα ή δια πληρεξουσίων, στην Ουκρανία, τη Συρία, την Υεμένη, το Ιράκ, το Μάλι και αυτοί που ετοιμάζονται κατά της Κίνας και Β. Κορέας παρουσιάζονται σαν γεγονότα αδιάφορα για τους λαούς, αφού είναι πόλεμοι μεταξύ ληστών-καπιταλιστών.
Τα υποκινούμενα από τη Δύση πραξικοπήματα παρουσιάζονται σαν πάλη για την αναδιανομή της καπιταλιστικής εξουσίας. Καταληκτικά προτείνει στο λαό στάση αδιαφορίας στις μεγάλες συγκρούσεις της εποχής μας, επειδή είναι «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» και δεν αφορούν τη μετάβαση στο «σοσιαλισμό». Σκιαμαχεί εναντίον «κάποιων» που αναζητούν συμμαχίες με κάποια «εθνική» αστική τάξη που τη διακρίνει από μια «άλλη» αστική τάξη που δεν είναι «εθνική» αλλά ξενόδουλη. Ως γνωστόν στην Ελλάδα το ΚΚΕ έχει συμπράξει με την αστική τάξη και μάλιστα με τα πιο επιθετικά νεοφιλελεύθερα κομμάτια της για «καλούς» σκοπούς όπως η … «κάθαρση», η διάσωση του ευρώ από τους «δραχμιστές», προστασία των κρατικών θεσμών από τους «προβοκάτορες» κοκ.
Όσοι όμως επιδιώκουμε αυτή η χώρα να γίνει ανεξάρτητη και να αποφασίσει η ίδια για τις τύχες της, ούτε συμπράξαμε, ούτε ψάξαμε ποτέ για κάποιο «πατριωτικό» κομμάτι της αστικής τάξης, γιατί απλά τέτοιο εδώ δεν υπήρξε ποτέ, από συστάσεως του Ελληνικού κράτους. Η Ελληνική αστική τάξη κυβέρνησε πάντα ως πληρεξούσιος των ξένων και αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Είναι άρρηκτα, συνολικά και κερδοφόρα δεμένη με το σύστημα της υποτέλειας. Δεν ακούσαμε ποτέ, ούτε καν κάποιο μεμονωμένο αστό έστω να μιλήσει για απεξάρτηση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δηλαδή από τους βασικούς μηχανισμούς της σύγχρονης υποτέλειας.
Αναπαράγει το κλασσικό επιχείρημα όσων θέλουν να αποσπάσουν την προσοχή από το κεντρικό ζήτημα της χώρας, την υποτέλεια στο δυτικό ιμπεριαλιστικό σύστημα: Μας καλεί να μην τα «φορτώνουμε όλα στους ξένους», αλλά να δούμε τις ευθύνες των «δικών μας» αστών ή και τις δικές μας που «αποπροσανατολιζόμαστε» σε αγώνες για την ανεξαρτησία της χώρας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και δεν αγωνιζόμαστε για το «σοσιαλισμό». Μας εξηγούν, με μακροσκελείς θεωρητικολογίες ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αυτό που νομίζει «ο πολύς κόσμος» αλλά κάτι «άλλο». Για να το καταλάβουμε, παραθέτουν διάφορα αποσπάσματα από το Λένιν, συγχέοντας σκόπιμα τα κριτήρια που έθεσε για να περιγράψει τον ιμπεριαλισμό σαν στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού με τα κριτήρια που χαρακτηρίζουν μια συγκεκριμένη χώρα σαν ιμπεριαλιστική, συνάγοντας αυθαίρετα ότι αφού ο καπιταλισμός είναι σε ιμπεριαλιστικό στάδιο (εδώ και ενάμιση αιώνα) κάθε καπιταλιστική χώρα είναι ιμπεριαλιστική.
Έτσι, οι αυτοκρατορίες στο παρελθόν και οι ΗΠΑ σήμερα, που διατηρούν κατακτημένες ή ελέγχουν πολιτικά και οικονομικά δεκάδες χώρες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική τους ισχύ ή πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς, εξισώνονται με τις χώρες θύματα της ιμπεριαλιστικής επέκτασης.
Όμως το κείμενο που σχολιάζουμε δεν μένει μόνο σε θεωρητικές τοποθετήσεις για τον … ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ολόκληρου του πλανήτη. Μας εξηγεί γιατί είναι ιμπεριαλιστικές, άρα ανάξιες της αλληλεγγύης μας, τέσσερις συγκεκριμένες χώρες: Η Ρωσία, η Κίνα, η Βενεζουέλα και το Ιράν. Όλως τυχαίως βέβαια είναι οι χώρες που έχει σήμερα στο στόχαστρο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Στην ακρίβεια δεν ασχολείται μόνο με τον «ιμπεριαλιστικό» χαρακτήρα των στόχων, αλλά μας πλασάρει ντυμένο με «επαναστατική» ρητορική όλα τα επιχειρήματα εναντίον τους που προωθούν αυτή την εποχή οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Δύση.
Για τη Ρωσία και την Κίνα από κοινού, μας λέει ότι είναι ιμπεριαλιστικές γιατί συμμετέχουν στο G20, γιατί κάνουν εξαγωγή κεφαλαίου στις φτωχές χώρες και γιατί συνεχίζουν να εμπορεύονται με Δυτικές χώρες. Αν δηλαδή υπήρχαν χώρες σοσιαλιστικές όπως υποτίθεται ότι τις εννοεί το ΚΚΕ, δεν θα συμμετείχαν στους διεθνείς θεσμούς ή σε διεθνή fora όπως το G20; Δεν θα έκαναν εμπόριο με τις καπιταλιστικές χώρες; Θα έπρεπε να αυτοεξαιρεθούν από την παγκόσμια οικονομία; Μήπως η Κίνα και η Ρωσία θα έπρεπε να αποχωρήσουν και από τον ΟΗΕ για να αποδείξουν ότι δεν είναι «ιμπεριαλιστικές»; Η εξαγωγή κεφαλαίων είναι εξ ορισμού κακό ή σχετίζεται με το σκοπό και τους όρους των επενδύσεων; Η κατασκευή δρόμων, φραγμάτων, λιμανιών και αεροδρομίων στην Αφρική, που χωρίς κινεζικές εξαγωγές κεφαλαίου δεν θα είχαν γίνει ποτέ, συγκρίνονται με τις αποικιακές «επενδύσεις» που αφορούσαν αποκλειστικά την αρπαγή του ορυκτού πλούτου με συνοπτικές διαδικασίες;
Ειδικά την Κίνα, την παρουσιάζουν σαν «ιμπεριαλιστική»:
1) γιατί «θέλει να υπερασπιστεί το BRI και με στρατιωτικά μέσα». Το λένε επειδή εγκατέστησε την πρώτη στρατιωτική της βάση στο εξωτερικό, στο Τζιμπουτί.
2) Γιατί προσπαθεί μέσω των δανείων που χορηγεί να εξαρτήσει τις αφρικανικές χώρες και
3) γιατί είναι ο «μεγαλύτερος» αγοραστής αμερικανικού χρέους.
Στη διάρκεια του COVID η Κίνα διέγραψε αρκετά δάνεια προς αφρικανικές χώρες. Έγινε κάτι ανάλογο από τη Δύση; Για την αγορά αμερικανικών ομολόγων, επίσης αγαπημένο κλισέ των δυτικών ΜΜΕ, που τώρα το αναπαράγει και το ΚΚΕ, η Κίνα είναι όντως ο δεύτερος μεγαλύτερος, μετά την Ιαπωνία, δανειστής των ΗΠΑ. Στις σημερινές συνθήκες που το δολάριο παραμένει μακράν το σημαντικότερο αποθεματικό νόμισμα και περισσότερο από το μισό των παγκόσμιων συναλλαγών γίνεται ακόμη σε δολάρια, όλες οι χώρες, ειδικά οι πλεονασματικές, αναγκάζονται να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Μέχρι τώρα ποιες άλλες μορφές θα μπορούσαν να πάρουν τα εμπορικά τους πλεονάσματα; Εδώ πρέπει να σημειώσουμε αυτό που αποσιωπάται όταν πλασάρεται το συγκεκριμένο επιχείρημα: Όταν το δανειζόμενο κράτος είναι ο εκδότης του νομίσματος στο οποίο δανείζεται από το εξωτερικό, ο κανόνας αντιστρέφεται και ισχυρή πλευρά δεν είναι ο δανειστής, αλλά ο δανειζόμενος, αφού μέσω του εκδοτικού προνομίου μπορεί να καλύπτει δωρεάν το χρέος του τυπώνοντας χρήμα και να το απαξιώνει μονομερώς παράγοντας πληθωρισμό.
Γι’ αυτό η Κίνα είναι η μόνη από τους μεγάλους δανειστές των ΗΠΑ που μειώνει αποφασιστικά την εξάρτησή της από τα αμερικανικά ομόλογα. Γι’ αυτό όλες οι ανεξάρτητες χώρες έχουν ήδη κινητοποιηθεί για τη δημιουργία μηχανισμών αποδολαρίωσης των διεθνών συναλλαγών και νέων μορφών δημιουργίας αποθεμάτων. Τη Ρωσία τη χαρακτηρίζει ιμπεριαλιστική γιατί «η Wagner υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων» στην Αφρική. Στην ακρίβεια στηρίζει στρατιωτικά τις κυβερνήσεις και τους λαούς που έδιωξαν τα τελευταία 4-5 χρόνια τη Γαλλική νεοαποικιοκρατία και καλά κάνει.‘Ολες οι προηγούμενες απόπειρες απελευθέρωσης της ζώνης του Σαχελ από τους Γάλλο-Αμερικανούς κατέληγαν άδοξα με κάποιο υποστηριζόμενο από τη Δύση πραξικόπημα ή με τη δολοφονία του αρχηγού του κράτους ή με αναζωπύρωση της δράσης του ISIS.
Παρά τον οικονομικό στραγγαλισμό, το PSUV στήριξε αποφασιστικά τα λαϊκά στρώματα και δημιούργησε θεσμούς σοσιαλιστικού προσανατολισμού, γι’ αυτό δεν έχασε ποτέ την υποστήριξή τους. Αυτό «τρελαίνει» τους δυτικούς, απ’ ότι φαίνεται και το ΚΚΕ, που δεν τεκμηριώνει τον ισχυρισμό για «αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης», όπως μεταφράζει τις εργατικές κινητοποιήσεις που γίνονται κυρίως σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Αγανακτεί για τις διαπραγματεύσεις του κυβερνητικού συνασπισμού με τα δεξιά κόμματα που οδήγησαν στην απόσπαση ορισμένων από την επιρροή των ΗΠΑ και τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία που την μποϋκοτάριζαν προηγουμένως κατ’ εντολή των ΗΠΑ. Αυτή η διαδικασία είχε σαν συνέπεια την πλήρη απονομιμοποίηση, και εξαφάνιση από την πολιτική ζωή, του εκλεκτού των ΗΠΑ Γκουαϊντό που τον προόριζαν για ρόλο Βενεζουελάνου γκαουλάιτερ. Βρήκε πολλά για να καταγγείλει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Βενεζουέλας, αλλά δεν βρήκε μια λέξη διαμαρτυρίας για το Μητσοτάκη που αναγνωρίζει ακόμη ως πρόεδρο (!!!) της Βενεζουέλας τον πραξικοπηματία Γκουαϊντό. Όσο για το ΚΚ Βενεζουέλας, κινήθηκε επανειλημμένα μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Μεγάλος αριθμός στελεχών του, ίσως η πλειοψηφία, μπήκε στην υπηρεσία των νέων κρατικών θεσμών. Η απαξίωση της σημερινής αντιπολιτευτικής στάσης του από τα ίδια του τα στελέχη και τους οπαδούς του, δεν μπορεί φυσικά να χρεωθεί στο PSUV, όπως πονηρά επιχειρεί να κάνει το κείμενο.
Για το Ιράν, επικρίνει την ΠΑΠ, γιατί το θεωρεί αντιιμπεριαλιστικό, ενώ κατά τους συντάκτες «είναι καπιταλιστικό κράτος, αξιοποιεί τη θρησκεία για να εντείνει την ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική ανισοτιμία, αρνείται στοιχειώδη δικαιώματα στις γυναίκες, συγκλονίζεται από μεγάλες κινητοποιήσεις για στοιχειώδη αστικά δημοκρατικά δικαιώματα». Στο Ιράν όμως καίτοι ο δημόσιος τομέας της οικονομίας είναι ευρύτατος, υπάρχει ταξική εκμετάλλευση και κοινωνικές ανισότητες, όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκρίσιμες με την κτηνώδη επιθετικότητα απέναντι στα λαϊκά στρώματα που επικρατεί στις νεοφιλελεύθερες δυτικές «δημοκρατίες», για τις οποίες το ΚΚΕ φαίνεται να μην έχει και πολλά να προσάψει. Για το Ιράν ξεχνάει βέβαια να συνεκτιμήσει την οικονομική και κοινωνική σημασία των δεκαετιών εμπάργκο που του έχει επιβάλλει η Δύση.
Μια ισορροπημένη προσέγγιση θα σημείωνε βέβαια τις προβληματικές πλευρές της ισλαμικής επανάστασης του 1979 , όπως οι νομικοί περιορισμοί στο γυναικείο ντύσιμο, η δυαδική εξουσία κοκ αλλά, πριν απ’ όλα, θα έβλεπε ότι προσέφερε στην Μέση Ανατολή το ισχυρότερο ανεξάρτητο κράτος, στήριγμα όλων των λαών που αντιστέκονται στην αμερικανοϊσραηλινή νεοαποικιοκρατία. Το πιο εξοργιστικό στις αναφορές τους για το Ιράν είναι ότι ειρωνεύονται την πρόσφατη συμφωνία αποκατάστασης των σχέσεων Ιράν – Σ. Αραβίας και αναρωτιούνται «μήπως μετά από αυτό και οι Σαουδάραβες βασιλιάδες και πρίγκιπες έγιναν κι αυτοί “αντιιμπεριαλιστές”». Τόσο ενόχλησε η πιο άμεση από τις συνέπειες της συμφωνίας, η λήξη του πολέμου στην Υεμένη, παρά τη θέληση των ΗΠΑ και Ισραήλ; Ενός πολέμου που τον διεξήγαγαν οι ΗΠΑ με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, και της Ελλάδας, με πληρεξούσιο τη Σαουδική Αραβία. Η τους ενόχλησε ότι η Σαουδική Αραβία εδώ και ένα χρόνο περίπου έπαψε να συμπεριφέρεται σαν πιόνι των ΗΠΑ;
Το συμπέρασμα δυστυχώς προκύπτει καθαρά. Οι θεωρητικές περιπλανήσεις του ΚΚΕ περί ανυπαρξίας ιμπεριαλισμού, σοσιαλισμού κλπ φαίνεται να καταλήγουν σε πολύ πρακτικά αποτελέσματα: Να βάλει κατά των ίδιων στόχων που βάλλει και η Δύση, δήθεν από «επαναστατική σκοπιά». Απλά προσφέρει εναλλακτικά επιχειρήματα, για να πειστεί και το αριστερό κοινό. Δεν είναι το πρώτο κομμουνιστικό κόμμα που καταλήγει έτσι, αλλά σίγουρα είναι μια εχθρική στάση απέναντι στους αγώνες των λαών.
ΚΚΕ και Ιμπεριαλισμός - The Press Project - Ειδήσεις, Αναλύσεις, Ραδιόφωνο, Τηλεόραση
