Ο Χοσέ Μάρτι και ο Βλαντιμίρ Λένιν, δύο μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές προσωπικότητες: ο πρώτος "ante-litteram" , ο δεύτερος ως ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της σύγκρουσης μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού τον περασμένο αιώνα. Αυτές τις μέρες μνημονεύουμε τη γέννηση του Απόστολου της ανεξαρτησίας της Κούβας και την εκατονταετηρίδα του θανάτου του μπολσεβίκου επαναστάτη.
Εθνικός ήρωας, επαναστάτης και συγγραφέας, ο Marti γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1853 στην Αβάνα και πέθανε στη μάχη στις 19 Μαΐου 1895. Πρόλαβε όλους τους επαναστάτες στοχαστές της εποχής του. Με τις Αμερικανικές Σκηνές του, έκανε γνωστό το μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών ως έθνος, αλλά αποκάλυψε και το διαβρωτικό μικρόβιο που συνεχίζει να μαστίζει τις ζωές των λαών του Νότου.
Ο Λένιν γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1870 και πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1924. Εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, η μορφή του ηγέτη των Μπολσεβίκων, ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ξεχωρίζει και σε αυτόν τον αιώνα και είναι γεμάτη διδάγματα. Τα ιδανικά του για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού συνεχίζουν να αντανακλώνται στις διαδικασίες αλλαγής που υφίσταται η Λατινική Αμερική.
Ο Φιντέλ θυμόταν με υπερηφάνεια ότι έγινε επαναστάτης διαβάζοντας τα βιβλία του Λένιν (Τι να κάνουμε; , Κράτος και Επανάσταση, Αριστερισμού, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού...) και πάντα αναγνώριζε την κληρονομιά του Λένιν στη νικηφόρα πορεία της κουβανικής επανάστασης.
"Οι επαναστατικές μας ιδέες - έλεγε - αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας ευρείας επαναστατικής αντίληψης για τον κόσμο. Ο μαρξισμός-λενινισμός δεν είναι μόνο διεθνής στην ουσία του, αλλά και βαθιά πατριωτικός".
Και ο Ούγκο Τσάβες με τη σειρά του μίλησε για τη σημασία που είχε το ότι είχε διαβάσει το Τι να Κάνουμε (και το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο) όταν ήταν δόκιμος. Σε τέτοιο βαθμό που, σε ένα Alo Presidente (τηλεοπτική εκπομπή) τον Μάιο του 2009, είπε ότι, μετά το βιβλίο του Γκαλεάνο "Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής", σκόπευε να προσφέρει το "Τι να Κάνουμε;" του Λένιν στον Μπαράκ Ομπάμα.
Και αν ο Κομαντάντε ήξερε πώς να ερμηνεύει και να "απορροφάται" από την ιστορία, συνδυάζοντας διαλεκτικά τη σκέψη και την πράξη, αναδιατυπώνοντάς τες συνεχώς στο κεντρικό σημείο, την οργάνωση- αν ήξερε πώς να συνδυάζει τη διαίσθηση και τον σχεδιασμό, είναι επειδή ακολουθούσε τα βήματα των επαναστατών που προηγήθηκαν, στους οποίους πάντοτε απέδιδε φόρο τιμής.
"Στην εκατονταετηρίδα από το πέρασμά του στην αθανασία -έγραψε τώρα ο πρόεδρος Μαδούρο- θυμόμαστε τον ηγέτη της Ρωσικής Επανάστασης, ιδρυτή του σοβιετικού κράτους και παγκόσμιο σύμβολο της σοσιαλιστικής σκέψης- τον Βλαντιμίρ Λένιν, ο οποίος αφιερώθηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης- σήμερα οι ιδέες του συνεχίζουν να εμπνέουν τους λαούς που επαναστατούν ενάντια στην καταπίεση και την αδικία".
Στην 150ή επέτειο από τη γέννηση του Λένιν, ο Μαδούρο έλαβε το παράσημο Λένιν, μια διάκριση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), για τη δέσμευσή του στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.
Έχοντας υπόψη ότι το καταστατικό του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV) επαναλαμβάνει, τα λόγια του (Περουβιανού μαρξιστή) Μαριάτεκι , ότι η επανάσταση δεν θα είναι "ούτε μίμηση ούτε αντίγραφο, αλλά μια ηρωική δημιουργία", μπορεί σίγουρα να ειπωθεί ότι μια από τις κύριες κληρονομιές του Λένιν στην Μπολιβαριανή επανάσταση αντανακλάται στον αντιιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, μπολιασμένο με την Μπολιβαριανή σκέψη. Το τακτικό μεγαλείο του Λένιν, ικανό να καταλαβαίνει πότε πρέπει να προχωρήσει ή να υποχωρήσει σε πολύπλοκες καταστάσεις, χωρίς όμως να χάνει τον ορίζοντα, συνεχίζει να χρησιμεύει ως πυξίδα για να μην εξετάζουμε και την "Μπολιβαριανή ΝΕΠ" με δογματικούς φακούς.
Ανάμεσα στα πολλά διδάγματα που μας άφησαν οι επαναστάτες Μπολσεβίκοι, υπάρχει ένα που τα συνοψίζει όλα: ότι υπέδειξε στις καταπιεσμένες τάξεις του κόσμου ότι η επανάσταση ήταν δυνατή, ότι ήταν απαραίτητο να αδράξουν την κατάλληλη στιγμή και να την επιχειρήσουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμα διαφωνούμε και ψάχνουμε, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αστική τάξη, η οποία πραγματικά τρέμει εδώ και εβδομήντα χρόνια, εξακολουθεί να τον φοβάται και προσπαθεί να πνίξει και να διαβάλει κάθε αναζωπύρωση των λαϊκών κινημάτων παγκοσμίως.
Γι' αυτό πρέπει να ευχαριστήσουμε την μπολιβαριανή επανάσταση, η οποία βρήκε νέους τρόπους, αλλά με τις ίδιες αρχές, για να δώσει για δεύτερη φορά στο ιστορικό κόμμα μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού και μάλιστα στην ίδια χιλιετία. Και γι' αυτό, επειδή ξύπνησε τον μεγάλο φόβο της αστικής τάξης, πλήρωσε και πληρώνει υψηλό τίμημα.
***
* Η Ζεραρτίνα Κολότι είναι ποιήτρια, συγγραφέας, δημοσιογράφος, διεθνής αρθρογράφος και μεταφράστρια. Συμμετείχε στις κοινωνικές συγκρούσεις της δεκαετίας του 1970 και του 1980 στην Ιταλία, ενώ αργότερα φυλακίστηκε εκτίοντας ποινή κάθειρξης 25 ετών για τη συμμετοχή της στην αντάρτικη οργάνωση "Ερυθρές Ταξιαρχίες". Συμμετέχει σε μια σειρά οργανώσεις, κυρίως Λατινοαμερικάνικες,μεταξύ των οποίων το “Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PSUV)”.
