305 αντιπρόσωποι από 28 χώρες και 108 οργανώσεις και κινήματα, εξέφρασαν την αμέριστη υποστήριξή τους στην Κουβανική Επανάσταση και τον κουβανικό λαό. Μια σημαντική συνάντηση καθώς μας έδωσε τη δυνατότητα να ανταλλάξουμε ιδέες και να οργανώσουμε κοινή δράση. Σταθήκαμε στις πρακτικές αλληλεγγύης και στο πως αυτές θα δημιουργήσουν ένα πλαίσιο με κινητοποιητικό χαρακτήρα για όλες τις χώρες.
Πιο συγκεκριμένα από το διήμερο αναδύθηκαν οι παρακάτω κατευθύνσεις:
· Επαναλάβαμε την αμέριστη υποστήριξή μας στην Κουβανική Επανάσταση και στον κουβανικό λαό, καταδικάζοντας τον βορειοαμερικανικό οικονομικό αποκλεισμό και την αδικία της ένταξης της Κούβας στη λίστα των τρομοκρατικών κρατών.
· Υπογραμμίσαμε τη δέσμευση για ενίσχυση της αλληλεγγύης με υλική βοήθεια.
· Καταγγέλλουμε την παραπληροφόρηση εναντίον της Κούβας.
· Ζητάμε την άμεση επιστροφή του Γκουαντάναμο στην Κούβα.
· Καλούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι στην Κούβα και να απομακρυνθεί από τις πολιτικές των ΗΠΑ.
· Ενώνουμε τις δυνάμεις μας για την προώθηση της ειρήνης και της αντιιμπεριαλιστικής ενότητας.
· Με τη διοργάνωση της επόμενης συνάντησης το 2026 στην Τουρκία, δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα υπέρ της Κούβας και του σοσιαλιστικού της έργου.
Προτού αναφερθώ στα συμπεράσματα (βλέπε τελική διακήρυξη) αυτού του διημέρου (κάποια αναφέρονται σε αδρές γραμμές παραπάνω), θα ήθελα να σταθώ στους λόγους που συνεχίζουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην Κούβα.
Γιατί είναι σημαντικό το 2024 ~2025 οργανώσεις, σύλλογοι, συλλογικότητες και συνδικάτα της Δύσης (και όχι μόνο) να δίνουν χρόνο και ενέργεια γι’ αυτό το απομακρυσμένο νησί της Καραϊβικής;
Σε μια συνθήκη παγκόσμιας κρίσης, με πολέμους και ολοφάνερες τις επιπτώσεις που αυτοί προκαλούν, με τον σύγχρονο δυτικό κόσμο σε κρίση αξιών -και όχι μόνο-, η ανάγκη για έμπρακτη στήριξη στο νησί γιγαντώνεται.
Η χώρα της Κουβάς αποτελεί μια χώρα στο στόχαστρο. Παρά τις δυσβάσταχτες κυρώσεις από τα εξήντα τέσσερα χρόνια αποκλεισμού , έδειξε να ανταπεξέρχεται στην υγειονομική κρίση των προηγούμενων χρόνων. Ωστόσο συνεχίζει να πορεύεται με ανοιχτές πληγές, με τσακισμένη οικονομία και μ΄ένα λαό που εξαντλείται, καθώς ο αποκλεισμός παραμένει βεντουζωμένος στο σβέρκο τους δημιουργώντας ασφυξία , διαλύοντας αργά και βασανιστικά το νησί. Σ’ αυτή τη συνθήκη έρχονται να προστεθούν οι δύο πρόσφατοι τυφώνες και η ενεργειακή κρίση.
Και το ερώτημα παραμένει ανοιχτό, γιατί να επιμένουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι;
Μήπως χρειάζεται να αναλογιστούμε αν αυτή η μακρόχρονη στάση των Κουβανών, με το παράδειγμά τους στη δημόσια υγεία, την παιδεία και τον πολιτισμό, έχει να μας διδάξει κάτι σημαντικό;
Μήπως η ώθηση που δόθηκε στους Κουβανούς να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να συμμετάσχουν ενεργά και να δράσουν συλλογικά για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους μόνο φωτεινό παράδειγμα μπορεί να είναι για εμάς;
Μήπως αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί ο δυτικός κόσμος βιώνει κοινωνική απορρύθμιση, ενώ στην Κούβα, παρά τις ισχυρές προκλήσεις, ο κοινωνικός ιστός διατηρεί τη συνοχή του;"
Στην παρούσα φάση, μετά την παγκόσμια πανδημική κρίση, η Κούβα δοκιμάζεται για άλλη μια φορά. Η συνθήκη και η καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων φέρνει μνήμες της Ειδικής Περιόδου. Η ανάγκη για δράση, συμμετοχή και ενδυνάμωση είναι επιτακτική και η διαφύλαξη των εναπομεινάντων κοινοτικών αξιών είναι απολύτως αναγκαία.
Επανέρχομαι στην 19η Ευρωπαϊκή συνάντηση: σε μια περίοδο που ξεχειλίζει από ανισότητες και αδικίες, σε μια συνθήκη που μια γενοκτονία είναι σε εξέλιξη, σε τούτο το διήμερο τα γυαλιά μας τα έβαλαν οι Κουβανοί. Ήταν αυτοί που είχαν ένα καθαρό λόγο και μια διαφανή στάση απέναντι στην Παλαιστίνη, δεν μάσησαν τα λόγια τους, σε αντίθεση με τους “πολιτισμένους Ευρωπαίους”.
Καλώς ή κακώς τέτοιου είδους συνευρέσεις είναι μια μικρογραφία της πραγματικότητας μας. Σε τέτοιες συναντήσεις αποτυπώνεται η ξεψυχισμένη, πέρα από τα άξια παραδείγματα, Ευρώπη (είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το ποσοστό συμμετοχής των νέων ήταν μικρό).
Παρόλα αυτά η πικρή γεύση δεν ήταν αυτή που κυριάρχησε σε αυτό το διήμερο. Πέρα από τις συνειδητοποιήσεις που στρέφουν κυρίως το δάχτυλο σ’ εμάς τους Ευρωπαίους, η συμμετοχή μας είχε και θετικά σημεία που αποτυπώθηκαν στην τελική διακήρυξη και το πρόγραμμα δράσης που υιοθετήθηκε.
Η Έρση Ρουμελιώτη είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου "Χοσέ Μαρτί" ~ Αλληλεγγύη με την Κούβα (Θεσσαλονίκη)
