Το αντιφασιστικό κίνημα μετατρέπεται σε διεθνές, συντονισμένο κίνημα με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών από 95 χώρες που βρέθηκαν στο Καράκας στις 11 και 12 Σεπτεμβρίο
Ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρο και πιο αναγκαίο το «παγκόσμιο συνέδριο κατά του Φασισμού, του Νεοφασισμού και άλλων παρόμοιων πολιτικών εκδοχών» που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στο Καράκας και όπου συμμετείχαν 1.200 εκπρόσωποι από όλο τον κόσμο.
«Αφού το δάσος δεν μπορεί πια να κρυφτεί με ένα δέντρο», φαίνεται ότι τόσο κυβερνήσεις όσο και αμέτρητες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις με ακροδεξιά, φασιστικά ή νεοναζιστικά χαρακτηριστικά αναδύονται σε λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα με απόλυτη ατιμωρησία ανά τον κόσμο, δημιουργώντας, όπως δείχνουν οι ιδρυτικές πολιτικές διακηρύξεις και κυρίως η δράση αυτών των εγκληματικών συμμοριών με ρατσιστικές συμπεριφορές και «επιδρομές», ξενοφοβικές λογικές που καταλήγουν σε βίαιο ξυλοδαρμό ακόμα και με δολοφονίες, ακόμη και εναντίον όσων τυγχάνει να έχουν άλλη καταγωγή ή θρησκεία.
Δυστυχώς, στην Ε.Ε. βρίσκεται το πιο προχωρημένο κοινωνικό πολιτικό εργαστήριο ακροδεξιών και νεοναζιστικών μορφωμάτων που συμμετέχουν ακόμα και σε κυβερνήσεις. Δεν είναι πολιτικό «ατύχημα», αλλά μια μεθοδική διαδικασία αναγέννησης του φασισμού του 21ου αιώνα με την ουσιαστική στήριξη αρκετών ΜΜΕ και ιδιοκτητών παγκόσμιων διαδικτυακών μέσων. Είναι ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός και η καπιταλιστική κυριαρχία που φλερτάρει ακόμα και με την ολική καταστροφή του πλανήτη μας.
Αυτό συμβαίνει και στη Βενεζουέλα, κάθε φορά που η επαναστατική Μπολιβαριανή κυβέρνηση προκηρύσσει εκλογές (28 εκλογές, προεδρικές, περιφερειακές, δημοψηφίσματα, βουλευτικές τα τελευταία 23 χρόνια) ή εφαρμόζει εκ των προτέρων μέτρα για τον πληθυσμό που πλήττεται από τις διάφορες οικονομικές κρίσεις λόγω ιμπεριαλιστικών παράνομων κυρώσεων. Η αστική τάξη και οι αναδυόμενες παραστρατιωτικές ομάδες «πιάνουν δουλειά» και προκαλούν επιθέσεις κάθε είδους, όπως συνέβη μεταξύ της νύχτας της 28ης και της 31ης Ιουλίου, η οποία έληξε με τον θάνατο 27 στελεχών του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Αυτό και οι συνέπειες που θα μπορούσαν να προκύψουν αν δεν ληφθούν σοβαρά υπόψη τέτοια γεγονότα συζητήθηκαν στο Αντιφασιστικό Συνέδριο, αλλά και για το τι συμβαίνει με παρόμοιες αποχρώσεις σε άλλες χώρες της λατινοαμερικανικής ηπείρου και της Ευρώπης.
Φωλιά στον καπιταλισμό
Εξ ου και η σημασία που έχουν αυτές οι διεθνείς συναντήσεις σήμερα, όπου ακούγονται φωνές όπως αυτές της Μπολιβαριανής αντιπροέδρου Ντέλσι Ροδρίγκες, η οποία επεσήμανε ότι ο φασισμός φωλιάζει στο περιεχόμενο του καπιταλισμού και του οποίου η μόνιμη δυναμική στοχεύει να καταστρέψει κάθε υπαινιγμό οργάνωσης ή λαϊκής κινητοποίησης, που θέτει σε ακραίο κίνδυνο την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Ηταν η ίδια η Ντέλσι που προειδοποίησε για την ύπαρξη ενός «προχωρημένου τεχνολογικού ιμπεριαλισμού» που, για παράδειγμα, κατέβασε 30 εκατομμύρια διαδικτυακές επιθέσεις το λεπτό κατά της εκλογικής δομής του κεντρικού υπολογιστή το απόγευμα και το βράδυ της 28ης Ιουλίου, επιδιώκοντας να προκαλέσει ολική καταστροφή στη συλλογή εκλογικών αποτελεσμάτων. Αυτή η επίθεση «τεχνολογικού» πραξικοπήματος συνοδεύτηκε από την απόπειρα επίθεσης σε μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας, προσπαθώντας να επιτύχει ένα μαζικό μπλακάουτ σε όλη τη χώρα τη βραδιά των εκλογών. Και τα δύο γεγονότα προσπάθησαν να κάνουν την αντιπολίτευση να βγει στους δρόμους και μέσω της βίας να δημιουργήσουν ένα πολύ σοβαρό αποσταθεροποιητικό σενάριο. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες προσπάθησαν ανατροπή της Μπολιβαριανής επανάστασης.
Επίσης, ήταν σημαντικό που ακούσαμε σε αυτό το πρώτο Συνέδριο τη φωνή του Ντιοσντάδο Καμπέγιο, συντρόφου και συνοδοιπόρου του Ούγο Τσάβες. Ο Ντιοσντάδο έφερε στην επιφάνεια την ιδέα ότι αυτή η επαναστατική διαδικασία είναι ισχυρή και θα συνεχίσει να είναι χάρη στη φροντίδα της ιστορικής μνήμης, η οποία διασώζει την ιδέα της οικοδόμησης από τα κάτω αυτού που είναι σήμερα η κοινοτική (comunas, μπολιβαριανες φτωχογειτονιές), δηλαδή λαϊκή, εξουσία και η θεμελιώδης συμμαχία των πιο αδύναμων οικονομικά και κοινωνικά στρωμάτων. Δυνάμεις οπλισμένες με περισσότερες πολιτοφυλακές (milicias populares) έτοιμες να αμυνθούν σε κάθε επίθεση για να υπερασπίσουν ό,τι κατακτήθηκε μέσα από τον λαϊκό αγώνα. «Δεν θα επιστρέψουν», επέμεινε ο Ντιοσντάδο, όχι ως απλό σύνθημα, αλλά ως επιβεβαίωση ότι υπάρχει αρκετό θάρρος και επαναστατική συνείδηση για να αποφευχθούν οι χειρότερες από τις πιθανότητες, όπως μια ιμπεριαλιστική στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ.
Εάν συνέβαινε αυτό, ο ένοπλος λαός θα ήταν, χωρίς αμφιβολία, υπεύθυνος να καταστήσει αδύνατη τη νίκη στους εισβολείς, όπως συμβαίνει σήμερα στην Παλαιστίνη, για τον λαό της οποίας ο Ντιοσντάδο έστειλε μήνυμα απόλυτης αλληλεγγύης, καταχειροκροτούμενος από τους συνέδρους.
Η Κούβα και η λαϊκή επανάστασή της αποτελούν ιστορικό παράδειγμα αντοχής, νίκης για πάνω από 60 χρόνια.
Το Συνέδριο «πλημμύρισε» επίσης από διάφορες συζητήσεις που είχαν στο επίκεντρο τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία και τον σιωνισμό ως θεματικά στοιχεία χρήσιμα για την έκφραση ιδεών που καθιστούν δυνατή την ιδεολογική και κοινωνική υπεροχή ενάντια σε αυτή τη σύγχρονη μάστιγα.
Υπό αυτή την έννοια, τόσο η Παλαιστίνη όσο και αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον φασισμό - σιωνισμό - υπερφιλελευθερισμό στην Αργεντινή ήταν κοινός τόπος στις συνομιλίες στο 1ο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό Συνέδριο.
Στην πρώτη περίπτωση, παροτρύνοντας τους αντιπροσώπους των 95 παρουσών χωρών να ενισχύσουν τις ενέργειες αλληλεγγύης για την υποστήριξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και την αποκήρυξη του σιωνισμού, διευρύνοντας την υποστήριξη για το μποϊκοτάζ των ισραηλινών πολιτικών, εμπορικών, πολιτιστικών και στρατιωτικών θεσμών. Στην περίπτωση της Αργεντινής (η αργεντίνικη αντιπροσωπεία ήταν η πολυπληθέστερη), οι κυβερνητικές πολιτικές πείνας και η αυξανόμενη καταστολή καταγγέλθηκαν, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τις εξαιρετικά βίαιες επιθέσεις πρόσφατα κατά των συνταξιούχων, καθώς και την επίθεση οποιουδήποτε οργανισμού ή θεσμού που θα μπορούσε να αποφέρει οφέλη στους ανθρώπους (γιαγιάδες και μητέρες της πλατείας του Μάη).
Ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο μίλησε επίσης για το φαινόμενο της σκληρότητας που επικράτησε στην Αργεντινή στο κλείσιμο του συνεδρίου, επισημαίνοντας ότι ο Μιλέι εφαρμόζει όλη την ιστορική διαστρέβλωση με τον «σύγχρονο» φασισμό εναντίον του πληθυσμού, αλλά τόνισε ότι σύντομα ο λαός της Αργεντινής θα του «δώσει αυτό που του αξίζει».
«Εργαστήρι»
Ηταν ο ίδιος ο πρόεδρος Μαδούρο που ήδη μιλούσε για τη Βενεζουέλα, που έχει μετατραπεί σε «εργαστήριο» για τις εγκληματικές πολιτικές του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «συνεργούς των εχθρών μας» αυτούς που προσπαθούν να «χώσουν τη μύτη τους εκεί που δεν έχουν δουλειά», δίνοντας συμβουλές που κανείς δεν ζήτησε ή που καταστρέφουν ευθέως τις αδελφικές σχέσεις που διατηρούνται εδώ και χρόνια. Χωρίς να τους κατονομάσει συγκεκριμένα, υπήρξαν επιθέσεις κατά της «παράξενης» στάσης του Λούλα, ενώ το κυβερνών Κόμμα Εργατών της Βραζιλίας βρέθηκε να υποστηρίζει απόλυτα και ομόφωνα της Μπολιβαριανή επανάσταση.
Υπήρξαν πολλές συναισθηματικές στιγμές σε ένα Συνέδριο που ήταν αόρατο για τα ηγεμονικά παγκόσμια μέσα ενημέρωσης ή παραμορφώθηκε από τα «παπαγαλάκια» της αυτοκρατορίας που τροφοδοτούσαν την περιφρόνηση για ένα παγκόσμιο ιστορικό συνέδριο.
Το πιο σημαντικό ήταν ο φόρος τιμής στα θύματα της φασιστικής βίας που στοίχισε τη ζωή σε 27 τσαβίστας. Κάποια στιγμή στην ομιλία του ο Μαδούρο έβαλε στη σκηνή τις οικογένειες των θυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και μικρών παιδιών, και ενός από τους ηγέτες που δολοφονήθηκαν από την αντιπολίτευση. Ολοι τους ενώθηκαν σε μια παρατεταμένη αγκαλιά με τον πρόεδρο, ενώ το πλήθος φώναζε, θυμωμένο, «δεν θα επιστρέψουμε να γυρίσει ο φασισμός».
Εν ολίγοις, η Βενεζουέλα δεν είναι μόνη σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που προκύπτουν λόγω της μόνιμης επίθεσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη λατινοαμερικανική φασίζουσα Ακροδεξιά. Δεν είναι, επειδή σε κάθε χώρα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι που συνεχίζουν να στηρίζουν αυτή την Επανάσταση, όπως ακριβώς συμβαίνει με την Κούβα, και είναι πρόθυμοι να την υπερασπιστούν. Για να το κάνουν αυτό, ξεκινούν από το γεγονός ότι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες, αστικές, ευρωατλαντικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε παρακμάζουσες «δημοκρατίες» ορισμένων χωρών, το παράδειγμα είναι εκείνο της πατρίδας του Μπολίβαρ και του Τσάβες, που αψηφά όλες τις δυσκολίες· είναι μιας χώρας που σήμερα ανακάμπτει οικονομικά, υπερασπίζεται την κυριαρχία της, εκπαιδεύει και φροντίζει για την υγεία του λαού της (με την παρουσία χιλιάδων Κουβανών εθελοντών γιατρών), σε μια μνημειώδη προσπάθεια που έχει ξεπεράσει την έλλειψη διατροφικών προϊόντων, λόγω του παράνομου αποκλεισμού, και επίσης ορισμένων δικών της αναποτελεσματικών πολιτικών. Αυτή τη στιγμή καταφέρνει να παράγει περισσότερο από το 85% από εκατό βασικά διατροφικά προϊόντα.
Αυτό επιτυγχάνεται με συλλογική αγάπη και αλληλεγγύη για έναν σκοπό, αυτόν του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, με πολιτική βούληση και επίσης με αρκετό θάρρος να αντιμετωπίσουν αμέτρητους σε δύναμη και ποιότητα εχθρούς από τις ΗΠΑ.
Η Βενεζουέλα είναι, μαζί με την Κούβα και τη Νικαράγουα, μια χώρα που θα πρέπει να μας κάνει όλους υπερήφανους και που μας δεσμεύει να διασφαλίσουμε ότι αυτό το Αντιφασιστικό 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο, που τώρα έχει ολοκληρωθεί, να έχει εξασφαλισμένη συνέχεια και οδικό χάρτη για να μπορέσει να σχηματίσει μια ισχυρή αντιφασιστική Διεθνή που θα προσθέτει επιθετική νικηφόρα συνείδηση, οργάνωση και ιδεολογική υπεροχή, πολιτιστική πρωτοπορία στους λαούς που ήδη υποφέρουν από αυτή τη μάστιγα.
Το να είσαι σταθερά αντιιμπεριαλιστής στην ευρύτερη Αριστερά εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και ένας από αυτούς είναι η υπεράσπιση της Βενεζουέλας, της Κούβας και της Παλαιστίνης αλλά και άλλων λαών και χωρών ενάντια σε όλες τις πιθανότητες ανατροπής λαϊκής εξουσίας, ανεξαρτησίας και αυτοπεποίθησης που δίνουν προοδευτικές νίκες σε λαούς και χώρες.
Ο διεθνής παράγοντας
Η πρώτη «διεθνής» πράξη της κυβέρνησης της Ν.Δ. ήταν να αναγνωρίσει τον περίφημο Γουαϊδό ως «νόμιμο πρόεδρο», που σήμερα διώκεται στις ΗΠΑ για φορολογικές απάτες και παράνομο χρηματισμό. Σήμερα, η Ισπανία αγκαλιάζει τον λεγόμενο «κερδισμένο» στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, τον Εδμούντο Γκονσάλες Ουρούτια. Θα ακολουθήσει η προγραμματισμένη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για υιοθέτηση σκληρότερων κυρώσεων κατά της Βενεζουέλας και της Κούβας που δήθεν εξάγει «τρομοκρατία». Είναι σίγουρο σε ποια πλευρά της Ιστορίας θα βρεθεί η Ν.Δ. και η ευρωπαϊκή χριστιανική δημοκρατία. Είναι απόλυτα σίγουρο πού θα βρεθούν οι φασίζουσες, ακροδεξιές πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, η Πράσινη ευρωομάδα θα παραμένει πάντα πιστή στις ΝΑΤΟϊκές προσταγές, θα δούμε πού θα βρεθούν στην ψήφο οι ευρωατλαντικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που και στη χώρα μας αγωνιούν για το «αντι-μητσοτακικό» μέτωπο, ένα μέτωπο που δεν αμφισβήτησε μνημόνια, ΝΑΤΟ και νεοφιλελεύθερες πολιτικές εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων, που σιωπούν για τα καρτέλ ενέργειας και όχι μόνο.
Αν κάποιος στον δρόμο, στη δουλειά, στα σχολεία και στο πανεπιστήμιο επιμένει ότι «στη Βενεζουέλα υπάρχει δικτατορία» ή ότι «ο κόσμος πεινάει εκεί», δεν χρειάζεται να διστάσει κανείς να απαντήσει, γνωρίζοντας ότι αυτοί που θέτουν τέτοια «επιχειρήματα», αν δεν είναι προβοκάτορες, τότε είναι άτομα και οργανώσεις αποξενωμένα και παραπληροφορημένα από την ισχυρότατη μιντιακή χειραγώγηση και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε με τις αλήθειες για τη Βενεζουέλα και την Κούβα. Η μάχη θα είναι σκληρή, αλλά αξίζει να παλέψουμε εάν η τεράστια δύναμη που είναι ο αντιφασιστικός διεθνισμός αγκαλιάζεται πραγματικά από λαούς, καρδιές και συνειδήσεις. Η Κούβα νίκησε, το ίδιο και η ηρωική Βενεζουέλα. Venceremos!
*Ο Κώστας Ησυχος συμμετείχε ως ελληνική αντιπροσωπεία στο πρόσφατο παγκόσμιο Αντιφασιστικό Συνέδριο στο Καράκας με τη Μάνια Μπαρσέφσκι, τη Λουκία Κωνσταντίνου και τη Μαντώ Μανώλη.
