Συνεχόμενοι πόλεμοι, αύξηση των εξοπλισμών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυξανόμενη ρητορική αλλά πρακτικές αντικομμουνισμού , καταστροφή της διεθνούς διπλωματίας.
Οι διαδοχικοί πόλεμοι των τελευταίων δύο ετών συγκεντρώνουν αμέτρητες παραβιάσεις του ανθρωπιστικού δικαίου και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζονται, παρασυρόμενοι από μια βίαιη κλιμάκωση που η αυξανόμενη,την λαϊκή διπλωματία , οι διεθνιστές συντονισμένες δράσεις αλλά και η κοινή αντιμπεριαλιστική πάλη μπορεί να σταματήσει. Η αποτυχία της διπλωματίας είναι τρομακτική, ειδικά για τις χώρες που είχαν βασιστεί περισσότερο στον πολυμερισμό και τη διεθνή νομιμότητα, ξεκινώντας από τις χώρες του παγκόσμιου νότου.
Αν συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η υποτιθέμενη στρατιωτική νίκη του σήμερα να γίνει αύριο η σπορά μελλοντικών πολέμων και μεγαλύτερου φανατισμού. Έπρεπε ι να γίνει σαφές ότι η γενοκτονία στην Παλαιστινη , η μεθοδευμένη πολιτική των ιμπεριαλιστών με πρόκληση λοιμού σε Γάζα , Σουδαν αλλά και Υεμενη αποτελεί πλέον κοινή πρακτική που θα εξαπλωθεί σε πολλές γωνιές του πλανήτη .
Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός αντιμετωπίζει μια οργανική κρίση, τη σοβαρότερη από τη δεκαετία του 1930; Η δομική του διάσταση είναι το άλυτο πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και της διαρκούς οικονομικής στασιμότητας και κάμψης , παρ’ ότι η παγκόσμια οικονομία άρχισε φανό νέκρα κι όχι ουσιαστικά να ανακάμπτει από το 2014. Όμως η κρίση εμπεριέχει και μια πολιτική διάσταση – αυτή της νομιμοποίησης της ηγεμονίας – με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να πλησιάζει προς μια γενική κρίση της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Αυτό το γεγονός φαίνεται αντιδιαισθητικό, δεδομένου ότι η διεθνής καπιταλιστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι βρίσκονται σήμερα σε μια πολύπλευρη επίθεση. Παρόλο που ο Τραμπισμός έχει καταλάβει το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ και της αμερικανικής ηπείρου σε Αργεντινή, Περου, ελ Σαλβαδορ, κυρίως, αποτελεί απάντηση σε αυτή την κρίση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Ο Τραμπισμός και το φάσμα του φασισμού του 21ου αιώνα πρέπει να ιδωθούν ως μια αντιδραστική – και κατά κάποιο τρόπο απεγνωσμένη – απάντηση σε αυτή την κρίση.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο φασισμός, είτε με την κλασική του μορφή του 20ού αιώνα είτε με πιθανές παραλλαγές του 21ου αιώνα, αποτελεί μια ιδιαίτερη ακροδεξιά απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, όπως συνέβη τη δεκαετία του 1930 .
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Τραμπισμός και ο φασισμός του 21ου αιώνα
Τα κράτη αντιμετωπίζουν μια αντίφαση ανάμεσα στην ανάγκη να προωθούν τη διακρατική συσσώρευση κεφαλαίου στα εδάφη τους, από τη μία πλευρά, και την ανάγκη να διατηρούν πολιτική νομιμοποίηση, από την άλλη. Αυτή η αντίφαση, με τη σειρά της, αντανακλά μια βαθύτερη σύγκρουση: την παγκόσμια οικονομική παγκοσμιοποίηση που αναπτύσσεται μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα εξουσίας βασισμένο στο έθνος-κράτος. Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως βιώνουν ραγδαίες κρίσεις νομιμότητας απέναντι στις πρωτοφανείς ανισότητες και τις δυσχέρειες που έχει επιφέρει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση στις εργατικές τάξεις.
Η είσοδος του Τραμπισμού
Ο Τραμπισμός και άλλα ακροδεξιά και νεοφασιστικά κινήματα παγκοσμίως αποτελούν μια ακροδεξιά απάντηση στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι αντιφατικές προσπάθειες ανασύστασης της κρατικής νομιμότητας απέναντι στις αποσταθεροποιητικές συνθήκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση. Οι κρίσεις νομιμότητας γεννούν συγκεχυμένες και αντιφατικές πολιτικές διαχείρισης, που συχνά μοιάζουν “σχιζοφρενικές”, δηλαδή γεμάτες αντιφάσεις. Αυτή η “σχιζοφρενική” διαχείριση κρίσης μας βοηθά να κατανοήσουμε τη φύση της πολιτικής κυριαρχίας στην εποχή του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθώς και την αναβίωση των ακροδεξιών και νεοφασιστικών δυνάμεων — με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Τραμπισμό.
Παρά την κοινή αντίληψη, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μέλος της Διακρατικής Καπιταλιστικής Τάξης (CCT), καθώς διαθέτει μεγάλες επενδύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο «λαϊκισμός» του και ο αντιπαγκοσμιοποιητικός του λόγος είναι δημαγωγικοί και χειριστικοί, και στοχεύουν στην ανακατάληψη της κρατικής νομιμοποίησης και την ανασυγκρότηση ενός ηγεμονικού μπλοκ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τραμπισμός δεν είναι παρέκκλιση αλλά η ενσάρκωση της αναδυόμενης δικτατορίας της Διακρατικής Καπιταλιστικής Τάξης.
Παραφράζοντας τον Πρώσο στρατηγό Κλάουζεβιτς, που έλεγε πως “ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα”, μπορούμε να πούμε ότι ο Τραμπισμός (και άλλα ακροδεξιά κινήματα) είναι η συνέχεια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με άλλα μέσα: μέσω της ανάπτυξης ενός παγκόσμιου αστυνομικού κράτους και της νεοφασιστικής κινητοποίησης.
Η οικονομική πολιτική του Τραμπ: λαϊκισμός χωρίς υλική ουσία
Πέρα από τη ρητορική, το οικονομικό πρόγραμμα του Τραμπ δεν έχει τίποτα το λαϊκιστικό. Αντιθέτως, επιδιώκει την εντατικοποίηση του νεοφιλελευθερισμού στις ΗΠΑ, με μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση για τη στήριξη της διακρατικής συσσώρευσης κεφαλαίου εν μέσω στασιμότητας.
Η «Τραμπονομία» (Trumponomics) περιλαμβάνει:
• απορρύθμιση της οικονομίας (κατάργηση του ρυθμιστικού κράτους),
• δραστικές περικοπές κοινωνικών δαπανών,
• μαζικές ιδιωτικοποιήσεις,
• φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ των πλουσίων,
• αντικατά των φτωχών και της εργατικής τάξης,
• κλιμάκωση διώξεων ενάντια στα συνδικάτα.
Με λίγα λόγια: νεοφιλελευθερισμός σε… στεροειδή.
Η CCT (Διακρατική Καπιταλιστική Τάξη) είναι ενθουσιασμένη με αυτές τις πολιτικές, αλλά συγχυσμένη από την απρόβλεπτη συμπεριφορά και τη γελοιότητα του Τραμπ.
Νεοφασιστική θεατρικότητα και ο Τραμπ ως σύγχρονος Καίσαρας
Ο Τραμπισμός δεν είναι απόκλιση αλλά μια δραματική ενίσχυση της κατασταλτικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε με Ρέιγκαν και Θάτσερ. Σήμερα, επιδιώκει να δημιουργήσει νέο συσχετισμό δυνάμεων, καθώς το προηγούμενο μπλοκ εξουσίας καταρρέει. Ίσως βρισκόμαστε στο κατώφλι του «καισαρισμού», όπως τον περιέγραψε ο Γκράμσι: μια χαρισματική φιγούρα αναλαμβάνει να επιλύσει μια κρίση ηγεμονίας.
Παρότι οι ΗΠΑ δεν είναι (ακόμη) φασιστικό κράτος, ο ίδιος ο Τραμπ είναι ρίμα μεταμοντέρνος φασίστας και, από την εκλογή του, έχει γίνει το πιο ορατό πρόσωπο ενός υπό διαμόρφωση νεοφασιστικού σχεδίου. Η αποστολή στρατού σε μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ , ο ακραίος ταξικός αλλά φυλετικός ρατσισμός , η αλόγιστη σύλληψη δεκάδων χιλιάδων μεταναστών , χωρίς χαρτιά Μ ακόμα και ανηλίκων, καρκινοπαθών , ΑΜΕΑ , είναι πρωτόγνωρες πρακτικές σε μαζική κλίμακα.
Ο Τραμπ αποδείχθηκε ότι είναι η χαρισματική φιγούρα ικανή να συσπειρώσει και να ενθαρρύνει τις διάφορες νεοφασιστικές δυνάμεις – από τους λευκούς υπερασπιστές της φυλετικής ανωτερότητας, τους λευκούς εθνικιστές, τις ιδιωτικές πολιτοφυλακές, τους νεοναζί και την Κου Κλουξ Κλαν, μέχρι τους λεγόμενους «Φύλακες του Όρκου» (αποτελούμενοι από πρώην στρατιωτικούς και αστυνομικούς της δεξιάς), το Πατριωτικό Κίνημα, τους χριστιανούς φονταμενταλιστές και τις ομάδες επιτήρησης κατά των μεταναστών.
Ενθαρρυμένοι από τον ιμπεριαλιστικό στόμφο του Τραμπ, τη λαϊκιστική και εθνικιστική του ρητορική, την έφεσή του προς τον αυταρχισμό και τον απροκάλυπτα ρατσιστικό του λόγο, αυτές οι ομάδες έχουν ξεκινήσει μια διαδικασία αλληλεπίδρασης και διασύνδεσης χωρίς προηγούμενο τις τελευταίες δεκαετίες. Έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν παρουσία στον Λευκό Οίκο επί Τραμπ και σε πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις έχουν συγκροτήσει παραστρατιωτικές μονάδες, συχνά σε συνεργασία με τις κατασταλτικές υπηρεσίες του κράτους.
Πέρα από αυτές τις οργανωμένες ομάδες, τα φασιστικά σχέδια του 21ου αιώνα επιδιώκουν να συγκροτήσουν μια μαζική κοινωνική βάση από τα κοινωνικά στρώματα που στο παρελθόν κατείχαν προνομιακή ή σταθερή θέση – όπως η εργατική αριστοκρατία του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου και τα μεσαία και επαγγελματικά στρώματα του πρώην Τρίτου Κόσμου – τα οποία σήμερα βιώνουν αυξανόμενη ανασφάλεια και αστάθεια στις εργασιακές και βιοτικές τους συνθήκες, μια αίσθηση αποπροσανατολισμού και τον φόβο κοινωνικής υποβάθμισης.
Αυτά τα στρώματα στις ΗΠΑ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκοί, είχαν ιστορικά κάποια προνόμια, τα οποία όμως χάνουν ραγδαία λόγω της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο ρατσισμός και η ρατσιστική ρητορική που προέρχεται από τα «πάνω» στοχεύουν στο να κατευθύνουν αυτά τα στρώματα προς μια ρατσιστική και νεοφασιστική συνείδηση της κοινωνικής τους κατάστασης.
Όπως και ο φασισμός του 20ού αιώνα, αυτό το εγχείρημα περιστρέφεται γύρω από τον ψυχοκοινωνικό μηχανισμό της μετατόπισης του φόβου και της αγωνίας των μαζών, σε περιόδους έντονης καπιταλιστικής κρίσης, πολύπλευρης και πολύδιαστατης φτώχειας προς κοινότητες, κυρίως μευαναστατων , προσφύγων που καθίστανται αποδιοπομπαίοι τράγοι – όπως είναι οι μετανάστες εργάτες, οι μουσουλμάνοι και οι πρόσφυγες, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.
Τώρα η κακόγουστη θεατρική « παράσταση» περί ναρκοεμπορων προέδρων όπως ο Νικόλας Μαδουρο. Μόνο γέλια η κλάματα μπορεί να προκαλέσει η στρατηγική του Λευκού οίκου .
Η Μπολιβαριανη επανάσταση , η ιστορική Κουβανική επανάσταση , και οι λαϊκές , αριστερές νίκες των λαών της Γουατεμαλας, της Νικαράγουας , της Ουρουγουάης, της Βραζιλίας , της Κολομβίας, του Μεξικου μας προετοιμάζουν για τος αυριανές νίκες των λαών της Αργεντινης , του Εκουαδόρ και της Βολιβίας , γιατί η Λατινική Αμερική και η καραϊβική θα συνεχίσουν να ανοίγουν τους δρόμους τις λευτεριάς , της αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα !
